آقای تنها...

… خداوندا! فقط مي‏خواهم شهيد شوم، شهيد در راه تو…

خدايا مرا بپذير و در جمع شهدا قرار بده.

خداوندا! روزي شهادت مي‏خواهم كه از همه چيز خبري هست، الا شهادت…

با تمام وجود درك كردم كه عشق واقعي تويي و عشق به شهادت بهترين راه براي دست يافتن به اين عشق است…

نمي‏دانم چه بايد كرد؛ فقط مي‏دانم زندگي در اين دنيا بسيار سخت مي‏باشد. واقعاً جايي براي خودم نمي‏يابم. هر موقع آماده مي‏شوم چند كلمه‏اي بنويسم، آن­قدر حرف دارم كه نمي‏دانم كدام را بنويسم؟ از درد دنيا، از دوري از شهدا، از سختي زندگي دنيايي، از درد دست خالي بودن براي فرداي آن دنيا و هزاران هزار حرف ديگر كه در يك كلام اگر نبود اميد به حضرت حق واقعاً چه بايد مي‏كرديم؟!

راستي چه بگويم؟ سينه ه‏ایم از دوري دوستان سفر كرده، از درد، ديگر تحمل ندارد. خداوندا! تو كمك كن چه كنم؟ فقط و فقط به اميد و لطف حضرت تو اميدوار هستم. خداوندا! خود مي‏دانم بد بودم و چه كردم كه از كاروان دوستان شهيدم عقب مانده‏ام و دوران سخت را بايد تحمل كنم. اي خداي كريم! اي خداي عزيز و رحيم و كريم! تو كمك كن به جمع دوستان شهيدم بپيوندم…

وقتي به عكس شهدا نگاه مي‏كنم، از درد سختي كه تمام وجودم را مي‏گيرد، ديگر تحمل ديدن ندارم… دوران لطف بي‏ منتهاي حضرت حق، دوران جهاد، دوران عشق دوران، رسيدن آسان به حضرت حق. واي! من بودم نفهميدم. واي! من هستم كه بايد سختي دوران را طي كنم. الله‏ اكبر؛ خداوندا! خودت كمك كن. خداوندا! تو را به خون شهداي عزيز و همه بندگان خوبت قسم مي‏دهم شهادت را در همين دوران نصيب بفرما.

و توفيقم بده هر چه زودتر به دوستان شهيدم برسم…

فرازی از وصیت نامه شهید احمد کاظمی

شهدا انگار دیدارتان نزدیک است …

شهدا مبادا جابماند این کبوتر پر شکسته از آشیانتان…

شهدا مبادا جا بمانم از سفری که قرار است به سوی شما باشد…

شهدا

{غریبم…غریب مانده به ره را به کاوان برسان…}

{ز.ا}