آقای تنها...

راهپیمایان کربلا!
به هوش باشید!
اگر میانه ی راه،
مردی دیدید بلند قامت، دلربا،
با چشمهایی مهربان و نگاهی بس بزرگ،
اگر دیدید تمام راه خون می گرید،
اگر شیرخواره می بیند،
پای تاول زده می بیند،
دخترکی دست در دست پدر می بیند و دیگر تاب رفتنش نمی ماند…
اگر مردی را دیدید که دو برادر می بیند،
جوان در پشت سر پدر می بیند،
یا زنان چادر به سر می بیند و فریاد گریه اش بلند می شود…
به رسم اعراب با معرفت،
آب بر پایش نه، بوسه بر خاک پایش زنید که مطاف ملائک است!
اگر دیدید مردی اینچنین،
تنها و بی همراه، قدم بر می داشت،
شگفتتان نباشد،
عمری است که تنهایش گذاشته ایم…
متی ترانا و نراک…..

میاد خاطراتم جلوی چشام
من اون خستگی تو راهو می خوام…
می‌خواستم مثه اهل بیت حسین
با اهل و عیالم، پیاده بیام
آه حسرت تو سینمه و می باره چشام به پای غمت…..
این غم کم نیست لیاقتشو ندارم آقا، بیام حرمت……..
جاده به جاده، پای پیاده
جا موندم اما زائر زیاده…
پریشونه حالم فدای سرت…
فدای پریشونی خواهرت..
این اشکام برای خودم نیست فقط…
دلم تو خرابه ست پیش دخترت…
من جاموندم، ولي نه مثه، سه ساله ای که غمت رو خرید
من جا موندم شبیه کسی که هر چی دووید ولي نرسيد….