آقای تنها...

 ـ کتابــ “پله پله تا ملاقاتـــ با خدا” ، خیلی قشنگه ،

خیلی قشنگه کتابش ، نخونین ضرر کردین

روز ها و ماه هایی که موعظه نمی شویمـ و به فکر خود سازی نیستیمـ هیچ ، موعظه های بی اثری همـ که به صورتــ پراکنده می شنویمـ هیچ . بهترین حالتــ این استــ گاهی موعظه ای میشنویمـ و مرغ دلمان پر میکشد که چه خوبـــ بون فلان فضیلتــ را ما همـ داشتیمـ ، بَهمان رذیلتــ را نداشتیمـ .

حال ما ، حکایتــ اسیری استــ در زندان ، باغل و زنجیر ، که گاهی هوس آزاذی میکند ، همین . اما رنج آور تر اینکه وقتی مرغ دلمان بر شاخسار فضیلتــ و معنویتــ مینشیند و فیل وجودمان یاد هندوستان ملکوتــ میکند ، معمولا چنین انتظار میکشیمـ که حادثه ای ما را نجاتــ دهد . منتظریمـ خوابی ببینیمـ ، ندای هاتفی بشنویمـ ، یا لااقل پیر و مرشدی پیدا شود و دستمان را بگیرد و بالا ببرد .

و چنین حادثه ای رخ نمیدهد و حاصل گذر عمر چیزی نیستــ جز فرو رفتن تدریجی در باتلاق دنیا دوستی ، ضعیفــ تر شدن انگیزه و سستــ شدن همتــ برای توبه و ناامیدی ازاینکه دستــ غیبی بیرون آید وکاری کند.

البته ممکن استــ موعظه ای بسیارموثر باشد و حرارتی در ماایجاد کندو چند روزی مارابه تکاپو وادارد ، اما فراوان تجربه کرده ایمـ که به زودی از چنین تلاش هایی خسته میشویمـ و حرارتــ آن موعظه هم به سردی میگراید و دوباره ما هستیمـ و همان شخصیتــ پیشین خودمان .

خطای بزرگــ ماومعلمان ما،غفلتــ از دو اصل تربیتی مهمـ “اختصار” و “استمرار” استــ که به صورتــ گسترده ازسوی معصومین مورد تاکید قرار گرفته ، چند نمونه در اینجا :

امامـ علی (ع) : کار اندکی که برآن مداومتــ شود بهتر از کارزیادی است که موجبــ ملالتــ گردد.

امامـ باقر (ع) : محبوبــ ترین اعمال نزد خداوند کاری استــ که بنده بر آن مداومتــ داشته باشد گرچه اندکــ باشد .

امامـ صادق (ع) : اگر شخصی عملی انجامـ میدهد،باید تا یکــ سال انجامـ دهد،سپس اگر خواستــ به عمل دیگری بپردازد ، ودر حدیثی دیگر از ایشان : مبادا کاری بر خود لازمـ کنی و تا12ماه از آن دستــ برداری .

هرچی زود تر شروع کنیمـ بهتره ، نیس ؟؟

نه سفیدی بیانگر زیبایی است و نه سیاهی نشانه زشتی..
کفن سفید اما ترساننده است و
کعبه سیاه اما محبوب و دوست داشتنی است.
انسان به اخلاقش هست نه به مظهرش.
قبل از اینکه سرت را بالا ببری و
نداشته هایت را به پیش خدا گلایه کنی...
نظری به پایین بینداز و داشته هایت را شاکر باش.
انسان ؛بزرگ نمیشود جز به وسیله ی فکرش،
شریف نمیشود جز به واسطه ی رفتارش و
قابل احترام نمیگردد جز به سبب اعمال نیکش…

یک شلوار سفید دوست داشتنی داشتم
که یک روز ابری پوشیدمش
و موقع بازگشت به خانه باران گرفت … گلی شد
و من بی خیال پی اش را نگرفتم
به هوای اینکه هر وقت بشویم پاک می شود ولی نشد …
بعدها هر چه شستمش پاک نشد ؛
حتی یکبار به خشکشویی دادم که بشویند ولی فایده نداشت !!!
آقایی که توی خشکشویی کار میکرد گفت :
این لباس چِرک مرده شده!
گفت : بعضی لکه ها دیر که شود ، می میرند ؛ باید تا زنده اند پاک شوند!
چرک مُرده شد …
و حسرت دوباره پوشیدنش را به دلم گذاشت !
بعید نیست اگر بگویم دل آدم هم کم ندارد از لباس سفید !
حواست که نباشد لکه می شود ؛ لکه اش می کنند !!!
وقتی لکه شد اگر پی اش را نگیری ، می شود چرک …
به قول صاحب خشکشویی :
لکه را تا تازه است ، تا زنده است ، باید شست و پاک کرد …!

نمیدانم جایش هست بگویم یانه؟؟؟

حواست باشد…

این روزها اگر به مادری تبریک میگویی…

مبادا…مبادا مادر شهیدی…

میدانی درد انتظار را؟؟؟

میدانی درد دلتنگی را؟؟؟

میدانی جای خالی را…

چند روز…نه…چندسال نه…سی سال…سی سااال…

ولی او میداند… خوب هم میداند …خوب…

ولی اولش نمیدانست…

نمیدانست وقتی دارد پشت سرت آب میریزد

آخرین بار است…

نمیدانست وقتی برگشتی و نگاهش کردی آخرین بار بود

اگر میدانست  آنقدر به تماشایت  مینشست که او را هم با خود ببری

مادر نمیدانست سفارشاتت به ما برای چیست

مادر نمیدانست نگاه نگرانت از گوشه چشمانت به ما برای چیست

مادر نمیدانست چرا در حال رفتن برگشتی و نگاهش کردی

مادر نمیدانست خداحافظی بی برگشت چیست

مادر نمیدانست…

اما حال خوب میداند

خوب میداند تنهایی چیست

خوب میداند دلتنگی چیست

خوب میداند استخوان ندیده چیست

خوب میداند تشیع بی جنازه چیست

آن روزها فقط شنیده بود

اما حال با تمام وجودش لمسش کرده

کاش مادر میدانست …

مادر پسرت نیست تاروزت را تبریک بگوید…نیست…

ولی

روزت مبارک مادر…

نویسنده. ز.ا.

هنوز هم کوچه پس ‏کوچه‏‌های کوفه به یاد دارند!
هنوز هم شب‏‌های تاریک آسمان شهر از یاد نبرده‌اند!
و هنوز هم در و دیوار کوچه بنی‌هاشم مظلوم مانده است؛ به یاد خونْ‏‌گریه‏‌های یک زن.
◆ دلت بال بال می‏زند.
وقتی که اولین قدم را در محله بنی‌هاشم می‏گذاری، بُغضت می‌‏ترکد و بی‏ اختیار، چشمانت را به دریا شدن می‏سپاری، سرت را به دیوار می‏گذاری و آن‏قدر گریه می‏کنی که به هزار و چهارصد سال پیش پر می‏کِشی. همان کوچه است؛ با تمام غربتت و مظلومیتش.
از دورها، صدای ناله یک زن، جِگرت را می‏‌سوزاند و خاکستر می‏کند.
◆ داخل کوچه که می‌‏شوی، با خونِ گریه‏ هایت وضو می‏گیری و با تمام وجودت، عطر گل مظلومیت ـ یاس ـ را به نماز می ‏ایستی و سراسر وجودت به لرزه می ‏افتد.
این‏جا، میدان جولان دل است که تمام تار و پود وجودت را به بازی می‏گیرد.
دَرِ نیمه سوخته ‏ای را می‏بینی که هنوز آتش آن خاموش نشده است و دود غلیظی، آسمان شهر را لباس سیاه پوشانده است و زنی جوان، که بی‏ هوش، روی زمین افتاده است؛ با پهلوی خونین که مجال تنفس را از وی گرفته است.
سرت گیج می‏رود؛ هوس گریه می‏کنی و باز سیل اشکت جاری می‏شود.
◆ داخل حیاط می‏شوی، مردی را دست بسته به بیرون می‏برند و کودکانی خردسال که مانند پیچک، به پاهای او پیچیده و گریه می‏کنند. فضّه را صدا می‏زند: فضّه، مواظب حسن و حسین و زینب باش! دیگر گریه مجالت را می‏برد وقتی که می‏بینی آن زن زخمی به هوش آمده و علی علیه ‏السلام ناله می‏کند.
سرت را به دَرِ نیمه سوخته می‏گذاری و هم‏ صدای آن‏ها گریه می‏کنی که ناگهان، صدایی به خودت می ‏آورد؛ حاجی! بقیه حاجی ‏ها رفتند؛ شما نمی‏خواهید بیایید؟!
و تو دلت را در آن کوچه می‏گذاری و می‏روی …..

یادت نره امسال علی و بچهاش داغدارن….اونم چ داغی…وای مااادرم…

چه دعایی کنمت بهتر از این:

که کنار پسر فاطمه وقت اذان

سحر جمعه ای ازسال جدید در شبستان بقیع

قامتت قد بکشد وقت نماز

به نمازی که نثار حرم وگنبدبرپا شده ی  حضرت زهرا(س ) بکنی…

التماس دعا…