آقای تنها...

چه خوب سالروز شهادتت را پاس داشتند …
با قاتلانت عهد می بندند ، دست میدهند و می خندند …
چیزی را که برایش خون دادی ، به جای طلا ، بتن می گیرند …
خون و تفکر وعشق تو که به ما درس غیرت داد را چگونه می خواهند بتن بگیرند…
به خیالشان درختی را که تو با خونت آبیاری کرده ای را خشک کردند و بی خبر از آنکه دانه های درخت روزی جوانه می زند …
شرمساریم از بی غیرتی … از بی عزتی …. از بزدلی برخی که نام ایران اسلامی مان را خدشه دار می کنند…
اما دل خوشیم به حضرت سید علی ، همان که تا امر کرد برایش جان دادی…
جانت را کف دست گرفتی و درعرصه علم و عزت و قدرت کشور فدا کردی…
دل خوشیم به امثال شما که فدایی ولایت شده اید …
دل خوشیم به امثال پدرت که گفت یک مصطفی دادیم و صدها مصطفی گرفتیم …
قلب ما راکتوری دارد به نام شهادت ، قلب راکتور ما بتن نمی شود…